Een zorgwoning of niet? Een voorbeeld uit eigen praktijk

Een tijd geleden kwam een wat oudere dame bij mij op kantoor. Cliënte woonde in een seniorencomplex. Al jarenlang had zij een geschil met haar verhuurder over de hoogte van de huur. Diverse keren had deze dame de gang naar de Huurcommissie gemaakt, maar zij had steeds 0 op het rekest gekregen. Inmiddels had zij besloten te verhuizen, maar de strijd was volgens haar nog niet gestreden. Mevrouw wilde graag dat ik met haar ten strijde zou trekken richting kantonrechter. Onder de indruk van zoveel strijdvaardigheid besloot ik mevrouw aan te horen, zij het met enige terughoudendheid. Uit ervaring weet ik namelijk dat het niet heel vaak voor komt dat een kantonrechter een uitspraak van de Huurcommissie niet in stand laat.

De discussie tussen mevrouw en haar ex-verhuurder was vrij principieel. Het geschil spitste zich toe op de vraag of de woning van mevrouw (en alle andere woningen in het complex) als zorgwoning kon worden gekwalificeerd. De verhuurder vond (uiteraard) van wel en de Huurcommissie ging hierin mee. Het antwoord op de vraag of een woning een zorgwoning is, is van belang omdat bij zorgwoningen een toeslag van 35% mag worden toegepast op de huurprijs.

Na mevrouw te hebben aangehoord, vond ik dat het toch de moeite waard was om de kwestie aan de kantonrechter voor te leggen en heb ik namens haar een procedure opgestart.

Wanneer is er sprake van een zorgwoning?

Om als zorgwoning te kunnen worden gekwalificeerd dient aan drie voorwaarden te worden voldaan:

Er moet

1. a)           een noodoproepinstallatie aanwezig zijn;
2. b)          een gemeenschappelijke ruimte zijn voor maaltijden en recreatie;
3. c)           een drempelloze toe- en doorgang zijn.

beoordeling kantonrechter

Dat in het complex geen noodoproepinstallatie aanwezig is en er geen sprake is van een drempelloze toe- en doorgang was geen punt van geschil. Volgens verhuurder (en de Huurcommissie) is echter toch aan de vereisten voor een zorgwoning voldaan omdat desgewenst een hellingbaan kan worden aangelegd en er (tegen betaling) een abonnement met een zorgaanbieder kan worden afgesloten voor een noodroepinstallatie . In de procedure bij de kantonrechter heb ik namens mevrouw betoogd dat de voorwaarden niet zo ruim moeten worden uitgelegd dat met de mogelijkheid van een hellingbaan en een abonnement met een zorgaanbieder voldaan is aan de vereisten voor een zorgwoning.

Het doet me deugd dat de kantonrechter ons betoog heeft gevolgd en mevrouw in het gelijk heeft gesteld. De kantonrechter heeft overwogen dat de vereiste voorzieningen aanwezig moeten zijn om een woning als zorgwoning te kunnen kwalificeren.  Verder overwoog de kantonrechter dat het toepassen van een toeslag op de huurprijs juist is bestemd voor een verhuurder om voorzieningen te bekostigen. Dat verhoudt zich niet met de situatie dat bewoners een overeenkomst moeten sluiten met een derde partij en moeten bijbetalen voor voorzieningen zoals een draadloze noodoproepinstallatie.

Deze uitspraak is een mooie beloning voor het lef dat mevrouw heeft getoond om de kwestie niet te laten rusten. Voor zichzelf, maar waarschijnlijk ook voor de tientallen huidige bewoners van het complex.

De uitspraak is hier te vinden.

Wil je meer weten over deze vraag of heb je een andere vraag over het huurrecht? Neem dan contact op met Wim Vos.